شهرستان میناب یکی از شهرهای تاریخی با جاذبه های دیدنی فراوان در شرق استان هرمزگانقرار دارد، جمعیت شهر میناب طبق سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳9۵، برابر با 260 هزار نفر نفر بوده‌است و از این نظر دومین شهر بزرگ و پرجمعیت در بین شهرهای استان هرمزگان است.

جمعیت نژادی میناب متشکل از ترکیبی تقریبا در هم بافته از اقوام عرب حاشیه خلیج فارس، ایرانیان اصیل فارس زبان و نژاد، سیاهان آفریقایی که در گذشته به عنوان برده مورد استفاده قوم بسیار ثروتمند و قدرتمند هرموزی ( مینابی ) استفاده می شدند ( زنگباریان )، بلوچ های ناحیه بلوچستان ( همسایه شرقی ) و حالا تعداد زیادی از بشکردی های مهاجر ( که احتمالا از اقوام اصیل آریایی هستند )، منوجانی های مهاجر و کلا مهاجرین شمالی این شهر تشکیل می شود.

در شهر میناب لهجه بندری با کمی تغییر و کلمات متفاوت به کار میرود.

جلگه میناب بیش از ۱۰۰ هزار سال قدمت دارد بنیان شهر میناب را به زمان ساسانیان نسبت می‌دهند اما بعضی از اسناد تاریخی موجود نشان می‌دهد این شهرستان از قدمتی بیش از ۲۵۰۰ سال برخوردار می‌باشد که بدین منظور می‌توان به سفر نامه نئارخوس (نئارکوس)سردار اسکندر مقدونی مراجعه کرد این احتمال نیز هست که این شهر در زمان ساسانیان به آبادانی و رونق رسیده‌است.

از میناب با نامهای مینو، مینا، هرمز، هارموز، و توسط نئارخوس دریانورد مقدونی در سفر نامه اش با عنوان هارموز و یا آرموز نام برده شده‌است۰

شاید وجه تسمیه میناب، آب فرآوان و رودخانه پر آب با آب شیرین آن بوده‌است قدیمی ترین نامی که در کتب تاریخی و در زمان هخامنشی از میناب برده شده شهر اورگانا بوده‌است. میناب در سال ۱۳۱۰ هجری شمسی در تقسیمات کشوری به شهر تبدیل شد ودر سال ۱۳۳۴ به شهرستان ارتقاء یافت.

از مکان های دیدنی شهر میناب می توان به قلعه بی بی مینو، سد استقلال، پل میناب، بندر کوهستک، خور تیاب، خور آذینی ( حفاظت شده )، باغ های راونگ، بام میناب, معبد عشاق ،قلعه های بجای مانده از دوره های تاریخی و افسانه ای قبل از میلاد و پنجشنبه بازار تاریخی و معروف میناب اشاره کرد.         

شهر میناب به عنوان دومین شهر بزرگ استان هرمزگان، از طریق بزرگراه به بندرعباس و سپس به بندر خمیر متصل می‌باشد.همچنین، میناب به وسیله جاده‌های اصلی آسفالته به شهرهای دیگری همچون بندر جاسک، دهبارز(رودان) و کهنوج وصل شده‌است.